kocham księdza

zdezorientowana · Gość

Ja mam 21 lat, on...? (po 30 pewnie). To nie jest typowe zakochanie młodej dziewczyny w dojrzałym mężczyźnie, tu nie o to chodzi. Są w końcu różne wymiary miłości. Kocham tego człowieka bardziej jak jakiego wuja albo nawet ojca, którego mi brak. Szczerze mówiąc toi się do niego przywiązałam i to bardzo a w tym roku ksiądz opuszcza parafię i już teraz z tego powodu mi jest strasznie smutno. Zdaje sobie sprawa że on może za mną nie przepadać, jestem zamknięta w sobie, nienawidzę życia i ksiądz dobrze o tym wie, czasem mam wrażenie że mnie po prostu nie lubi (ale trudno nikogo do niczego zmusić nie można). Ja tego człowieka bardzo szanuje, sama jego obecność i zapatrzenie w Chrystusa działa na mnie kojąco, a teraz odchodzi i mam wrażenie że teraz to już zostanę sama, że go nigdy nie zobaczę nie posłucham kazania nawet zwykłego "szczęść Boże" na ulicy od tego człowieka nie usłyszę. Jestem mu wdzięczna za wiele rzeczy (wiele dobrego w moje życie wprowadził), ale mu tego nie wyznam nie podziękuje osobiście bo zacznę płakać i nic z tego nie wyjdzie. Jak okazać temu człowiekowi wdzięczność? Jak poradzić sobie ze smutkiem związanym z jego przeniesieniem? Chciałabym z nim utrzymywać kontakt (w końcu to nic złego, nie?) ale z drugiej strony nie chce zawracać mu głowy? jak radzić sobie z tym smutkiem?
Proszę o radę, ja wiem że główną radą pewnie będzie modlitwa, ja się modlę za tego księdza szczególnie, to jest chyba jedyny sposób w jaki mogę mu się odwdzięczyć. Teraz już nawet jak się spyta czy wszystko w porządku, to odpowiadam że tak (mimo że tak nie jest, nie chce go martwić tym co się u mnie i ze mną dzieję). Ale w środku serce mi się kraje? Co robić? Proszę księdza, może jakoś mi ksiądz doradzi bo ja nie mam pojęcia z sobą zrobić Sad