proszę o pomoc

Aninia · Gość

Proszę Księdza, czytałam właśnie jeden temat o dziewczynie mającej problemy psychologiczne ale wcześniej jak napisała była wychowywana przez rodziców od których nie czuła miłości. W moim przypadku problemów doszukuję się z podobnego powodu, choć czasem też mam wrażenie że może mam duże potrzeby a problem wymyśliłam sobie sama, że przesadzam i to w sposób schizofreniczny.

Napiszę jak widziałam swoje dzieciństwo. Jak miałam 3 lata urodziła się moja siostra, byłam o nią od początku zazdrosna, nie rozumiałam dlaczego mama już mnie nie przytula ecc. Czułam się odrzucona. Nie pamiętam kiedy moja mama mnie przytuliła, a chyba nigdy nie usłyszałam z jej ust ani od taty że mnie kocha. Zresztą kiedy płakałam i mówiłam że nikt mnie nie kocha w odpowiedzi nieraz słyszałam że kocham was wszystkich lub żebym już nie gadała więcej głupot. Z wiekiem depresja się powiększała i nawet myślałam o zakończeniu tego życia, kiedy o tym mówiłam krzyczano na mnie kazano iść do pokoju bo jeszcze dostanę lanie. Nie popełniłam samobójstwa ponieważ gdzieś słyszałam że samobójcy idą do piekła więc bałam się że wyrwę się z jednego by wejść w drugie i to wieczne. Cierpiałam na bardzo poważną depresję, teraz czasem miewam stany depresyjne ale wiem że w porównaniu z tym co kiedyś przechodziłam to ogromna różnica. Pragnęłam śmierci więc to może mówić samo za siebie.

Miałam jednego przyjaciela który przychodził do mnie codziennie i tylko z nim czułam się lepiej. On też miał swoje problemy. Któregoś dnia przyniósł trawkę. po kilku latach paliłam już codziennie przez kilka lat. Może zabrzmi to źle ale uważam że mimo zła jakie powoduje palenie trawy, w moim przypadku uratowała mnie ona od myśli samobójczych. Nie wiem jak by się skończyło moje życie gdyby nie trawa. Po tych wielu latach z pomocą Bożą rzuciłam nałóg. Chodziłam trochę na Odnowę w Duchu Świętym, tam ludzie się za mnie modlili (nie napisałam o tym ale depresja zaczęła się od momentu kiedy tato mnie kilka razy dotkliwie pobił) Modlono się o wybaczenie dla mojego Taty. Pomogło. Ale zranień w moim życiu było o wiele więcej.

Teraz nie palę ale mam duże problemy ze sobą. Wciąż mimo postanowień szukam miłości nie tam gdzie powinnam. Mam jedno nieślubne dziecko które samotnie wychowuję, i kiedy tak samotnie było mi już prawie dobrze, poznałam znów nieodpowiednią osobę. Aż głupio mi o tym pisać ale znów jestem w ciąży i wygląda na to że znów będę sama. Proszę księdza, nie radzę sobie z życiem. Już miałam pracę z której mogłabym się utrzymać ale teraz znów wszystko tracę. Rodzice nadal powtarzają że przecież mnie kochają ale nijak się to przekłada na czyny. Wciąż mają do mnie pretensję, obgadują mnie kiedy mnie nie ma, wiem o tym niestety. Widzą mnie od tej złej strony ale nie biorą pod uwagę że te niepowodzenia mają podłoże emocjonalne. Poniżają mnie w rozmowach, nie wykazują żadnego zrozumienia. Jest mi przez to coraz ciężej. Chyba potrzebuję modlitwy całego zakonu. Jeśli Bóg znów mi nie pomoże to nie wiem jak to zniosę. W domu mieszkam na razie z rodzicami a czuję się jak intruz. Czuje sie niechciana tutaj i nie bez powodu. Czy Bóg chce takiego cierpienia dla mnie? Ciężko mi uwierzyć że to cierpienie może być zbawcze, bo przecież sama do tego dopuściłam przez moje grzechy. Zniosę cierpienia dla Boga jeśli on sobie tego życzy, ale chciałabym uwierzyć że to tak ma być, że ma to jakiś sens.

Nie wiem jakiej oczekuję konkretnie odpowiedzi. Na pewno nie o porady odnośnie mojej sytuacji materialnej czy z problemami z rodzicami. ale czy takie niekochane dziecko, któremu brakuje wciąż miłości może jeszcze kiedyś zacząć normalnie żyć. mam wrażenie że problemy z przeszlości ciążą na mnie i że mają na mnie wpływ.

Proszę napisać cokolwiek lub się za mnie pomodlić. Dziękuję
Ania