SAMOTNOŚĆ

neSSy

Duzo mówi się o powołaniu do życia konsekrowanego. Mniej lub bardziej wiemy i żyjemy z myślą że małżeństwo, macierzyństwo, ojcostwo - równiez sa powołaniami (równie wymagającymi) a czy wiemy, czy zdajemy sobie sprawę, że samotnośc też jest powołaniem... no i właśnie tu moje pytanie - co wy na to. Czy samotnośc według was równiez jest powołaniem, czy to zwykłe niespełnienie, nie odnalezienie się w żadnym z powołań...?

teolo_pl

Wiesz, samotność to bardzo specyficzny "sposób na życie". Trudno to nazwać powołaniem. O ile w małżeństwie wybieramy mężą lub żonę o tyle w kapłaństwie wiążemy się ściślej z Bogiem. Natomiast samotność moim zdaniem to taka droga pomiędzy. Samotność, to taka trochę ucieczka. Oczywiście można tu rozgraniczyć czy to bezwzględna samotność. Taka w której wyrzuca się Boga ze swojego życia. Czy teżto samotnośc taka ludzka, w sensie, że człowiek postanawia się odizolowaćod drugiego człowieka. Chyba że masz może na myśli życie w społeczeństwie jako panna lub kawaler. Bez chęci do jakichkolwiek związków.

Samotność jakakolwiek to trudna droga. Skoro powołanie to codzienny wybór Chrystusa, to czy samotność może być powołaniem? Pewnie tak. Aczkolwiek wydaje mi się, że nie jest to najlepszy sposób na życie. Moim zdaniem może doprowadzić do pewnego egoizmu. Choć pewnie nie zawsze. Smile

Madaszek

Myślę że istnieje powołanie do samotności. Napewno nie należy ono do łatwych. Myślę że np. istnieją takie zawody które najlepiej są "realizowane" właśnie przez ludzi żyjących w samotności. "W samotności" nie oznacza nieszczęśliwych, żyjących w izolacji od świata i pozbawionych kontaktu z innymi. Wręcz przeciwnie. Bywa że takie osoby całym sobą oddają się swojej pracy, poświęcają swoje życie innym - to ich cel.

Nie oznacza to że w innych powołaniach tego nie ma :- )

M_NKA

Madaszek, powiedz o jakim zawodzie mówisz np?

Trudna sprawa, ta samotność.
Hm.

Są tacy ludzie, moi sąsiedzi na przykład. Ona panna, on kawaler - zmarł jakiś czas temu. I ona została sama. Ale się zastanawiam na ile byli szczęśliwi?

Czy można być szczęśliwym żyjąc samotnie?
Jak?

...

Ikonka

Moim zdaniem można. Tylko trzeba większego wysiłku w wytrwaniu w niej, niż w małżeństwie... Zresztą każdy człowiek jest do czegoś powołany, nie tylko do bycia razem...

Pozdrawiam Smile

nieania

Wg.mnie nie ma powołania do życia w samotności.

neSSy

no jak widzę zdania podzielone...moim zdaniem własnie wręcz przeciwnie -jest powołanie do samotności i są ludzie, którzy właśnie takie powołanie odnajdują.
Bo nie chodzi o samotność, kiedy człowiek zamyka się w swoich czterech ścianach i nie dopuszcza nikogo do siebie, nie.
Wydaje mi sie że jest to jedna z najtrudniejszych dróg...tak czy inaczej ja jestem zdania że mimo wszystko takie powołanie istnieje.
Człowiekowi jest wtedy trudniej świadczyć o Miłości i swoim życiem, Ewangelizować, jednak właśnie dlatego myślę że choc to trudna, to piekna Droga.

NoLeafClover

Tomek

Ja osobiście uważam że jest powołanie do życia w samotności.Przecież sam Pan Jezus był singlem.To że ktoś chce być sam nie chce mieć żony i dzieci i pracować na rodzinę to nie znaczy że jest egoistą i myśli tylko o sobie.Ja osobiście nie wyobrażam się jako przykładny ojciec i kochający mąż atrakcyjnej kobiety.Od małego jestem nieśmiały w tych sprawach.Nie mam odwagi podejść do atrakcyjnej dziewczyny i zagadać jeśli chodzi o coś więcej niż relacje przyjaciel przyjaciółka.Mam taką cechę charakteru że chcę pomagać bliźniemu od małego taki jestem że najpierw myślę o bliźnim a potem dopiero o sobie.Moim zdaniem jeśli ktoś jest sam to Pan Bóg takiego człowieka nie potępia.Warunek jest jeden.Bądź sam ale pomagaj bliźnim.

Aneczka:*

Są dwa rodzaje samotności: samotność wynikająca z niezaradności życiowej oraz samotność, do której Bóg powołuje konkretnych ludzi.

Powołanie do samotności jest związane z chęcią oddania swego serca Bogu i ludziom w całości, podobnie jak jest u księży czy zakonnic. Jednak dana osoba nie odczuwa powołania do życia konsekrowanego czy kapłańskiego, nie radzi sobie z wymogami, jakie narzucane są w klasztorach czy dla księży.

To powołanie jest takie samo jak wszystkie inne. Nie można mówić, że go nie ma tylko dlatego, że ktoś nie żyje w klasztornej wspólnocie czy nie jest związany obowiązkami rodzicielskimi i małżeńskimi. Samotność to wyzwanie i z tym wyzwaniem Bóg wychodzi do człowieka Wink

Tuomas

Ja uważam że koleżanka forumowiczka nie ma racji jeśli chodzi o samotnośc z niezaradności życiowej.Ja osobiście znam wielu ludzi którzy są baaardzo zaradni życiowo mają firmy i tak dalej.To że ktoś jest sam nie chce się wiązać z kobietą czy tym mężczyzną to nie znaczy że ktoś jest niezaradny.Tacy ludzie na przykład pracują w różnego rodzaju fundacjach pomagając bliźnim.Sam bym tak chciał.

Aneczka:*

Drogi Tuomasie!

Ja wyraźnie wskazałam na DWA rodzaje samotności. Nie powiedziałam, że każdy samotny to człowiek niezaradny, bo jest też wiele przypadków samotności przyjętej jako powołanie. Natomiast podkreśliłam tylko, że nie każdy samotny to człowiek powołany do takiego życia. Znam osobę, która szuka sobie żony od 10 lat i do dziś jej nie ma. Jednym słowem mówiąc, ma złe sposoby na zdobywanie sobie kobiety Wink

Proszę więc, byś bardziej wnikliwie czytał moje posty.
Pozdrawiam!

DziecZko kochane....

moim zdaniem nie ma powołania do samotności, np nawet w małżeństwie czy kapłaństwie potrzebujemy czasem tzw. "świętego spokoju" chwili do siebie. a zakonnicy którzy żyją w zamkniętych zakonach i nie mogą ze sobą rozmawiać... żyją w samotności, ale z Bogiem... typowa samotność jest w jakimś tam stopniu możliwa, ale strasznie trudna. na pewno nie można tak przeżyć całego życia,

teolo_pl

Zdania jak widać podzielone. A jakie są (jeśli są) według Was wady i zalety samotności...

neSSy

Wady i zalety?
Hmmm pewnie nalezaloby zrobic sobie liste takich plusow i minusow Smile

Czlowiek zyjacy samotnie odpowiada wlasciwie wylacznie za siebie - owszem ma Przyjaciol - troszczy sie o nich itp itd ale mimo wszystko jesli ktoś decyduje sie zalozyc rodzine bierze odpowiedzialnosc juz nie tylko za samego siebie.
(osmiele sie nawet nazwac to jednym z plusow...)
Plusem chyba tez jest pewnego rodzaju wolnosc jaka towarzyszy samotności.
Ja tu widze bardzo duzo plusow...

( Very Happy

)

joanna

Na pewno są i samotni z wyboru, i tacy, którzy nie mają szczęścia znaleźć swojej drugiej połówki. Kto- jak, to pewnie oni sami nie zawsze są świadomi, bo czasem trudno rozpoznać powołanie. Ostatnio często mówi się o miejscu osób samotnych w Kościele. Bo tak- zawsze jest coś dla dzieciaczków, młodzieży, małżeństw, rodzin, par niesakramentalnych. A jeżeli dla samotnych, to dla chorych i starszych, więc niektórzy się nie załapują, a też chcieliby uczestniczyć w rekolekcjach specjalnie dla siebie.

1Alexandra2

Ja również zgadzam się z tym, że niektórzy ludzie są powołani do samotności. Według mnie jest to jedno z najtrudniejszych powołań.